1991-1993: schudden en beven

De Volksbond brandt

Op de maandvergadering van 11 april 1991 bespraken de leden van Theater VTV de plannen voor het komende speeljaar. Technicus Toon Dierckx merkte op dat “het probleem van de vervanging van de lampen goed onder handen moet genomen worden voor het volgende seizoen”. Op de planning van VTV stonden Trap op, trap af van Alan Ayckborn in een regie van Eddy Van Doorslaer en Le mariage de Mademoiselle Beulemans in een regie van Geert Desmytere. Ook een tegenbezoek van de vrienden van Kleve aan Ronse was voorzien op 12 en 13 oktober 1991.

Helaas. In de nacht van zaterdag 20 op zondag 21 april gingen alle plannen in rook op.
Daags voordien, op vrijdag 19 april, was er nog een VTV-etentje geweest om het seizoen af te ronden en op zaterdagochtend 20 april was het decor van Kortsluiting afgebroken. Diezelfde avond sloot voorzitter Daniël Vandenhoucke iets na middernacht de deuren van de Volksbond na een feestavond naar aanleiding van 100 jaar Rerum Novarum. Er stond een kaasschotel op het menu, daaraan zal het niet gelegen hebben.

Een uur later werd Daniël uit zijn bed gebeld: zijn Volksbond stond in brand.

Crisisvergaderingen

Het was brandweerman Noël Huysman die letterlijk onraad rook en alarm sloeg, iets voor twee uur ‘s nachts. Op het podium in de toneelzaal was kortsluiting ontstaan, zo bleek later. We citeren brandweercommandant Alain Vandenhole in Het Weekblad Plus van 25 april 1991: “In totaal heb ik 33 manschappen ingeschakeld. We hebben echt het geluk aan onze kant gehad. Indien de brand een tiental minuten later was ontdekt, zou er van de buurt niet veel meer overgebleven zijn.”

Na vijf uren blussen bleek de brandschade beperkt te zijn gebleven tot het podium en een gedeelte van het dak. Maar er was veel waterschade, ook aan het huis van buurman Marcel Puissens dat een tijdlang door het vuur werd bedreigd. De ravage was hoe dan ook gigantisch groot (foto’s 1, 2, 3 en 4).

Ondanks de verbijstering en de verslagenheid kwam de beheerraad de dag na de ramp samen om een noodplan op te stellen. Er werd gezocht naar nieuwe locaties voor de geplande activiteiten van het evenementen-project Jabako dat in de loop van 1991 Jacques Vermeire, Bart Peeters en Koen Crucke had geboekt. Er werd een noodfonds opgericht en Eric Vanopbroecke werd aangeduid als expert om namens de beheerraad de heropbouw op te volgen (foto 5).

Ook VTV verzamelde diezelfde zondag de leden, in de leraarskamer van Sancta Maria. Voorzitter Moris De Witte meldde dat er al een nieuwe locatie was gevonden voor de productie van november 1991: de Stadsfeestzaal. Hij liet bovendien voor het eerst de naam Tavi vallen als opener van de heropgebouwde toneelzaal van de Volksbond.

De zondag daarop, op 28 april 1991, besliste de artistieke directie van VTV, bestaande uit Moris De Witte, Eddy Van Doorslaer, Koen Lauwereyns en Geert Desmytere dat Trap op, trap af, voorzien in november ‘91, zou worden vervangen door Hoofdstuk Twee van Neil Simon. In de Stadsfeestzaal bleek het immers onmogelijk om het voorziene decor met twee etages voor Trap op, trap af neer te poten.

Men ging er intussen vanuit dat de herstellingen aan de Volksbond tegen maart 1992 zouden zijn uitgevoerd. Daarom stelde Moris De Witte zijn vraag van de week voordien opnieuw, en dit keer voor echt. Of het realistisch was om de heropening van de zaal te vieren met Tavi ees getraut en de Ronsese oerrevue van Valère Depauw dus, na 1934 en 1971-72, een derde keer op te voeren. Het antwoord volgde de woensdag daarop. Op de bestuursvergadering van 30 april 1991 zette regisseur Geert Desmytere het sein op groen. Op 14 maart 1992 zou de Volksbond als een sfinx herrijzen uit de as op de tonen van Mie schuu Madleenekie. Vijf voorstellingen werden er gepland. Er zouden er uiteindelijk nog eens zes bijkomen.

80 jaar VTV

De weg naar dat einddoel leek in de lente van 1991 echter nog eindeloos lang. Het hield VTV niet tegen om de herdenking van 80 jaar VTV te vieren. Een gelegenheidslogo en -sticker moesten het feestje kleur geven. De viering vond plaats op 6 oktober 1991. In de muziekacademie hield Stef Vancaeneghem, zoon van gewezen erevoorzitter Roger Vancaeneghem en (ere-) voorzitster Roberte Depoortere, de gelegenheidstoespraak. Na de officiële ceremonie volgde er een etentje in restaurant Le Castillet op het Guissetplein (foto’s 6 en 7).

Enkele dagen later, op 11 oktober 1991, reed een bus vol VTV’ers naar het Amerikaans Theater, voor de opnames van het BRT-programma Baraka gepresenteerd door Donaat Deriemaeker. Het VTV-duo Bernadette Vanovertveldt-Berthe Vanhecke nam deel als kandidaat, overigens zonder succes maar met zeer veel plezier.

Naast de luim was er ook de noeste arbeid. VTV engageerde zich volop bij de wederopbouw van de Volksbond. Moris De Witte, Michel Bellinck en Gilles Vancoppenolle schoven mee aan bij de vele vergaderingen met architect Philippe Van Liefde. In het verslag van de eerste bijeenkomst van de ’cel wederopbouw’ op 10 juni 1991, schrijft Moris: “Besluiteloosheid is hier uit den boze!”.
Er moest dan ook veel gebeuren. Er kwam een nieuw dak en de toneelzaal kreeg een nieuwe look aangemeten. De oude regiekamer in de nok van de zaal werd weer in gebruik genomen, de scène werd verbreed en verhoogd en er kwam een nieuw toneelgordijn. VTV stond zelf in voor de financiering van het nieuwe materiaal en zette daartoe de actie ‘Koop een plank’ op poten, gericht naar de toneelverenigingen van het AKVT. Daarnaast werd ook met succes gezocht naar ereleden die een financieel steuntje in de rug konden geven.
Veel VTV’ers staken ook letterlijk een handje toe bij de herstellings- en renovatiewerken en gingen aan de slag met hamers, borstels, zaagmachines, boormachines en ander handig gerief. Er werd op vele fronten met man en macht gewerkt om de verrijzenis mogelijk te maken. Moris De Witte trok daarbij hard aan de kar.
Door Greet Backeland, Katty Lesenne, Françoise Dejaegher en Paul Carteus werd bovendien een begin gemaakt van de inventarisering van VTV-materiaal, met het oog op een expo in het kader van de heropening van de zaal. En naast dat alles werd er ook nog toneel gespeeld (foto’s 8, 9, 10 en 11).

In de Stadsfeestzaal

Hoofdstuk Twee was een intimistische komedie van de Amerikaanse succesauteur Neil Simon over relaties en de onmogelijkheid ervan. Regisseur Eddy Van Doorslaer kon voor deze productie-op-verplaatsing in de Stadsfeestzaal op de Grote Markt rekenen op een vierkoppige cast die bestond uit Bernadette Vanovertveldt, Greet Backeland, Moris De Witte en Geert Desmytere. Er werd gerepeteerd in het TID. Michel Bellinck had de handen vol met de voorbereidingen voor Tavi en gaf de decorleiding voor Hoofdstuk 2 door aan Roland Van Coppenolle en Robert Van Glabeke. Die vonden in nieuwkomer Renaat Vanderschueren de gedroomde compagnon, zeker wat betreft het aankleden van het dubbele interieur. Gilles Vancoppenolle combineerde zijn werkzaamheden in de Volksbond met het installeren van de belichting in de Stadsfeestzaal, geassisteerd door Philippe Verbruggen. Het bedrijf JZ-seating van Yvan De Smet leverde dan weer, bij wijze van sponsoring, een zittribune. Productieleider Lieve Colpaert had de supervisie. Er werd voor een volle tribune gespeeld op 1, 2, 3, 8 en 9 november. Omdat er op 10 november een controlepost van een wandeltocht was voorzien in de Stadsfeestzaal, werd het decor nog op de avond van de laatste vertoning afgebroken. Waardoor de baan vrij kwam voor het Tavi-geweld (foto’s 12, 13 en 14).

Tavi ees getraut

Terwijl Hoofdstuk Twee nog volop liep, was de decorploeg van Michel Bellinck aan de slag gegaan in de bar van het vroegere zwembad van het Sint-Antoniuscollege in de Gefusilleerdenlaan, nu sportcenter The Loft. Daar werden de panelen voor de zes taferelen van Tavi ees getraut opgebouwd, onder het artistieke oog van kunstschilder Germaan Bos die onder meer zorgde voor een monumentale Sint-Hermeskerk. De ploeg bestond naast Germaan en Michel uit Jean Boulaert, Christine Colpaert, André Lauwereyns, Robert Van Glabeke, Roland Van Coppenolle, Martine Vancoppenolle, Wim Vandenhoucke, Renaat Vanderschueren en Moris De Witte (foto 15 en 16). De technische ploeg werd gevormd door Gilles Vancoppenolle, Toon Dierckx en Jacques De Groote.

Cruciaal voor de Tavi-revues was de muziek. Bij de vorige producties in 1971-1972 en in 1973-1974 had Gaston Vanopbroecke de harmonie van de Kristen Volksbond gedirigeerd. Op vraag van regisseur Geert Desmytere maakte hij ook nu weer werk van aangepaste partituren. In september 1991 kwam echter het nieuws dat Gaston door ziekte moest afhaken. Om hem op te volgen kwam binnen de harmonie, waarvan intussen Elie Bockstal voorzitter was geworden, enkel conservatoriumstudent Dieter Limbourg in aanmerking. In 1988 had de toen 17-jarige Dieter nog een trio gevormd met Luc Delcoigne en Maurice Flamant voor Hobsons dochters. Hij schreef voor deze Tavi ees getraut jazzy arrangementen en zorgde zo voor een heel eigen geluid in het brede Tavi-verhaal. Katrien Fourneau speelde daarin als pianiste en begeleidster van de zanglijnen een cruciale rol. Die van Ruth Bockstal was even groot want zij stemde er, onder lichte druk van papa Elie, mee in dat haar elektronische piano voor onbestemde tijd naar de Volksbond werd verhuisd. Daarnaast bestond het ensemble uit Dirk Fourneau, Patrick Geenens, Geert Fourneau, Philip Dekeyser, Luc en Rudy Baguet, Eric Vanopbroecke en Jan Vanwelden. Paul Carteus stond in voor de zangbegeleiding (foto 17 en 18).
Er waren oorspronkelijk vijf voorstellingen gepland, met de première op 14 maart 1992. Maar algauw werd ticketverantwoordelijke Patrick Oufflin overspoeld door reservaties. Het werden er uiteindelijk 11, en ze waren allemaal onmiddellijk meer dan uitverkocht. En dat terwijl er al in oktober 1991 twijfels rezen of de zaal tegen maart 1992 wel klaar zou zijn.

Tavi in het gedrang

Omdat de financiële situatie nijpend was, had de beheerraad van de Volksbond beslist om de restauratie van de zaal op te delen in fasen. Omdat de manier van werken de snelheid van handelen niet bepaald bevorderde, steeg in de VTV-rangen de nervositeit naarmate de maanden vorderden. Daar ergerde men zich bovendien aan de hoge graad van absenteïsme van de beheerraadsleden. Een oud zeer dat eerder ook al had geleid tot het ontslag van secretaris Marcel Debleecker.
Een geweigerde VTV-bijdrage van Koen Lauwereyns in het oktobernummer van het maandblad van de Kristen Volksbond deed de etterende wonde openbarsten. Onder de titel ‘Evenwicht is onze politiek’ stelde Koen daarin de vraag: “Wat heeft een organisatie als de Volksbond aan 13 beheerraadsleden waarvan de helft zich niet verwaardigt om zich te laten verontschuldigen op cruciale vergaderingen? Waarom blijkt het nu zelfs al onmogelijk om geldige beslissingen te nemen die vitaal zijn om eindelijk voort te maken met de afwerking van de zaal?”
Het artikel werd bij de samenstelling van het maandblad geweigerd en er volgde nog diezelfde avond een heftige discussie tussen voorzitter Daniël Vandenhoucke en secretaris Geert Vanopbroecke van de beheerraad enerzijds en voorzitter Moris De Witte en PR-verantwoordelijke Geert Desmytere van VTV anderzijds. Het was niet het enige artikel dat uit het maandblad werd geweerd. Ook Jabako-leider Donaat Deriemaeker had een stukje geschreven met een terugblik op de optredens van Jacques Vermeire, op 29 juni in zaal Familia en Bart Peeters & The Radio’s op 31 augustus in het TID. Daarin betreurde hij als lid van de Raad van Bestuur “dat een aantal mensen binnen die raad niet goed beseffen dat dit alles hun organisatie is en dus ook hun medewerking vraagt. Het pijnlijkste is dat die bepaalde personen een hoge functie bekleden binnen de Raad van Bestuur. Ik denk dat degene over wie ik het heb, het zal begrijpen. Ik ken alvast één iemand wiens MEDEWERKERS-t-shirtje niet zal moeten gewassen worden…” Ook die bijdrage verdween in een aantal nummers van het maandblad maar werd er de maand daarop weer ingezet. Tenslotte moest Koen Crucke op 15 december 1991 in de Sint-Hermeskerk het eerste Jabako-jaar nog rondmaken …

Het resultaat van één en ander was een officieel document waarin de beheerraad van de Volksbond bevestigde dat de zaal zou klaar zijn voor Tavi tegen 14 februari 1992 en waarin die raad afzag van elke financiële eis in verband met de winst van Tavi ees getraut, “vermits VTV deze productie zelfstandig draagt”.
In afwachting ging VTV voor het zekerste toch maar op zoek naar alternatieve zalen en deed ter ontspanning in januari 1992 mee aan de Bommelstoet onder het motto ‘Tavi verovert Europa’. Die verovering begon slecht want na 100 meter viel de vrachtwagen stil … (foto 19).

De deadline voor de zaal werd echter gehaald. Op zaterdagmorgen 14 maart werd de heropgebouwde toneelzaal ingewijd door deken Brondeel en ’s avonds vond daar de première plaats van Tavi ees getraut, de derde versie, na die van 1934 en 1971-1972 (foto 20).

De aarde beeft

De première op 14 maart werd bijgewoond door Valère Depauw zelf, in het gezelschap van zijn dochter Mia en zoon Ben. Andere eregasten waren de twee Madleeneki’s van de vorige edities – Georgette Cnockaert in 1934 en Henriëtte Vanavermaete in 1971/72 – en Georges Maes, de Guti van 1934.

Om de productie mogelijk te maken, had regisseur Geert Desmytere een hoop nieuwe acteurs en actrices naar de Volksbond gehaald of hen vanuit de coulissen de scène opgestuurd: Martine Meuris, Jaak Herregods, Paul Debusschere, Berthe Vanhecke, Johan Vanderaspoilden, Rita Claus, Johan Michels en Philippe Verbruggen. Wim Van Coppenolle en Michèle Van Meerhaege speelden het droomkoppel Tavi en Madleeneki, met rond zich de snotneuzen Karen Wilpart en Paul-Henri Cuvelier. Voor TV-ster Donaat Deriemaeker als reporter Louis De Centtrekker, kwam de nationale pers naar de Volksbond afgezakt. Vanuit de bestaande spelersgroep speelden Françoise Dejaegher, Frans De Rodder, Werner De Ruyck, Moris De Witte, Dany Limbourg, Godelieve Liveyns, Wim Vandenhoucke, Roland Van Coppenolle en Bernadette Vanovertveldt mee. En van de cast van 1972 waren Paul Vandenhoeke, Daniël Vandenhoucke, Noël Crispyn en Damien Van Wambeke weer van de partij. Om al dat volk te schminken kreeg Trees Vandenhoeke (ook al paraat in 1972) assistentie van Katja Van Coppenolle, Carmen Vandenabeele, Bea Vandenhoucke, Katrien Vanderkimpen en Christine De Smet. Frederik en Kathleen Vandenhoeke zorgden voor de kapsels. Arlette Dekeyser en Godelieve Gruloos souffleerden.
De productiecel zelf die alles superviseerde werd gevormd door Michel Bellinck (decor), Gilles Vancoppenolle (techniek), Renaat Vanderschueren (interieur), Paul Carteus (zang), Dieter Limbourg (muziek), Greet Backeland (kostuums), Patrick Oufflin (rekwisieten), Koen Lauwereyns (PR) en Geert Desmytere (regie).
Paul Vandenhoeke maakte de affiche, Lieve Colpaert en Dirk Kekenbosch de foto’s. Milo Van Driessche zorgde voor een video-opname. Memorabel was de nachtelijke muzikale optocht door de centrumstraten van de Volksbond naar ’t Klein Marktje. Het waren euforische tijden.
In die mate dat, toen na een maand van opvoeringen op zondag 12 april 1992 de laatste extra-voorstelling was afgelopen, de aarde beefde. Figuurlijk én letterlijk (foto’s 21 tot en met 29).

After Tavi

De geschiedenis van Theater VTV heeft geleerd dat er na de opvoering van een Tavi-revue steeds een groot zwart gat dreigt. Dat wou voorzitter Moris De Witte absoluut vermijden en dus kwam de artistieke directie van VTV al voor overleg samen terwijl de afbraakwerken van de Tavi-decors nog bezig waren.
Het werd een moeilijke discussie. Eddy Van Doorslaer zag een regie in april 1993 best zitten en koos voor De Ingebeelde Zieke van Molière. Maar over de productie van het najaar 1992 bestond nog veel twijfel. Na de slopende maanden tussen de brand op 20 april 1991 en de dernière van Tavi op 12 april 1992 was een stuk met een beperkte cast, één decor en een beperkte entourage een noodzaak. Bovendien wou chef decor Michel Bellinck een jaartje rust en had Geert Desmytere elders regie-opdrachten aanvaard. Allebei keerden ze in de loop van de volgende maanden op hun stappen terug, het motto getrouw “Vraag niet wat VTV voor u kan doen maar…”.

Op Goede Vrijdag 1992 nam VTV ook alweer deel aan de ‘Levende Taferelen’ van New Ambition met de uitbeelding van De Kaartspelers van Cézanne in de etalage van ceremoniekleding Vanco in de Wijnstraat, waarna een wafelbak in de Volksbond volgde met Frans De Rodder en Godelieve Gruloos achter de wafelijzers.
Dat de sfeer goed was onderstreepte Damien Van Wambeke met een groepsuitstap op 29 mei naar Limburg waar in Hasselt het jenevermuseum werd bezocht en in Heusden-Zolder het domein Bovy, huifkartochten en volksspelen inbegrepen (foto’s 30 en 31).

Naar Limburg in een uitgelaten after Tavi-sfeer

Intussen zat ook Jabako niet stil. Jacques Vermeire kwam opnieuw naar Ronse, nu naar een uitverkochte Volksbond op 27 juni 1992. Later dat jaar volgden Margriet Hermans (op 26 september), Het Boerenparlement (op 8 november) en Koen Crucke (op 19 december).

25 uur literatuur

Na een zomer van bezinning en zeer relatieve rust, trok VTV op 6 september 1992 het nieuwe seizoen 1992-1993 op gang met een deelname aan De Gordel in Dilbeek. Het echte begin vond plaats op zaterdag 17 oktober om 9.30 uur met de start van de leesmarathon ’25 uur literatuur’ ter gelegenheid van de 25ste verjaardag van Weekblad AZ, de mediasponsor van VTV. Moris De Witte las het eerste half uur vol waarna de ketting ononderbroken verder liep tot 10.30 uur de volgende dag. Paul Vandenhoeke was de laatste lezer. De nachtploeg, die tussen 23 uur en 8 uur bleef doorgaan, bestond uit Moris De Witte, Koen Lauwereyns, Michèle Van Meerhaege, Ingrid Van Den Daele, Wim Vandenhoucke, Greet Backeland, Wim Van Coppenolle, Roland Van Coppenolle en Geert Desmytere.
Na de marathon stelden Milo Van Driessche en Philippe Verbruggen hun video-versie van Tavi ees getraut voor. VTV zou de opbrengst ervan, 50.000 frank, integraal aan de Volksbond schenken (foto’s 32 en 33).

Compromis

In de maand september waren er nochtans harde woorden gevallen tussen harmonievoorzitter Elie Bockstal en VTV-voorzitter Moris De Witte. Aanleiding was één van de speeldagen van Au Bouillon Belge, vrijdag 11 december. Op vrijdag repeteerde de harmonie en dus maakte Elie bezwaar omdat er geen voorafgaandelijk overleg was geweest met VTV bij de keuze van deze datum. Moris antwoordde dat de datum volgens de afgesproken procedure ruim vooraf was ingeschreven in het planningsboek dat blijkbaar niet werd gelezen door zijn collega-voorzitter. Koen Lauwereyns goot in het maandblad van de Volksbond nog wat olie op het vuur, waarop zijn bijdrage naar goede gewoonte uit het blad werd gehaald en Yves Deworm ontslag nam uit de beheerraad. Een overlegmoment op 17 september leek dus geen overbodige luxe en daags nadien meldde Volksbondvoorzitter Daniël Vandenhoucke aan de leden van beheerraad met zijn gebruikelijk optimisme “dat harmonie en VTV elkaar hadden gevonden”.

Diezelfde beheerraad bleek wel niet unaniem om de Volksbond gratis ter beschikking te stellen van de organisatie ‘Ronse rockt voor Somalië’, een initiatief voor Artsen zonder Grenzen in november 1992, waar nogal wat VTV’ers, onder leiding van Philippe Verbruggen, hun schouders hadden gezet.

Au Bouillon Belge

Op 5, 6, 11 en 12 december 1992 was het dan toch eindelijk weer tijd voor echt toneel in de Volksbond. In een regie van Geert Desmytere speelde VTV Au Bouillon Belge van Walter Van Den Broeck met het trio Bernadette Vanovertveldt, Werner De Ruyck en Donaat Deriemaeker op scène. De eigenaar van het café Au Bouillon Belge is gestorven en zijn drie kinderen komen samen voor de begrafenis en vooral voor de erfenis. Een allegorie op het Belgische staatsbestel.
De decorploeg van Michel Bellinck was versterkt met Michel De Meue en bestond voorts uit Wim Vandenhoucke, Jacques De Groote en Robert Van Glabeke. Grimeuse Christine De Smet had sedert Tavi de weg vanuit Vichte naar Ronse gevonden. Carmen Vandenabeele en Patrick Oufflin souffleerden, Gilles Vancoppenolle zorgde voor de techniek, Koen Lauwereyns voor alle drukwerk en Alexandra Mores voor de affiche (foto’s 34 en 35).

Toen voorzitter Moris De Witte in het programmaboekje toenmalig VU-politicus Hugo Schiltz citeerde veroorzaakte dat alweer deining bij het Volksbondbestuur. Daar voelde men zich bovendien al een hele tijd in de schaduw geplaatst omdat, wij citeren, “alle eer voor de wederopbouw van de Volksbond werd toegeschreven aan VTV, en dit vooral in de pers” en omdat er, zoals afgesproken, geen deel van de winst van Tavi ees getraut was overgemaakt aan de Volksbond. Dat het Jabako-project niet de verhoopte financiële winst opleverde, was een bijkomende bron van (zeer goedkope) kritiek.
Eind december 1992 besloot het VTV-bestuur om in het januarinummer van het maandblad van de Volksbond een open brief te plaatsen waarin voor eens en voor altijd komaf werd gemaakt met alle insinuaties dat de VTV’ers ‘slechte Volksbonders’ zouden zijn. De brief werd ondertekend door voorzitter Moris De Witte, secretaris Paul Carteus, penningmeester Patrick Oufflin, PR-verantwoordelijke Geert Desmytere en de Volksbond-afgevaardigden Donaat Deriemaeker en Wim Van Coppenolle. Uit dat bestuur, dat op 12 mei 1989 was verkozen voor vier jaar, had Luk Decock ontslag genomen in januari 1991.

Wakker geschud

De Open Brief telde twee bladzijden en zette alle feiten vanaf de brand op een rijtje. Het somde de financiële inspanningen op die VTV voor de Volksbond had geleverd, de logistieke steun, de medewerking van VTV-leden op velerlei vlakken en het laakte de afwezigheid van een deel van de Volksbondbeheerders op belangrijke vergaderingen én op het terrein. ”Welke onderafdeling heeft de jongste jaren meer voor de Volksbond gedaan dan VTV?”, luidde de retorische slotvraag.

Binnen de Raad van Bestuur van de Volksbond waren de meningen over de Open Brief verdeeld. Uiteindelijk besliste men om de brief niet op te nemen, mede, wij citeren, “op advies van een representatief persoon”. De Raad van Bestuur schreef wel een brief naar het bestuur van VTV waarin voorzitter Daniël Vandenhoucke VTV dankte “omdat dit schrijven de Raad van Bestuur had wakker geschud”. De voorzitter gaf namens zijn bestuur te kennen “om in de toekomst efficiënt te willen werken, zonder gezever aan de toog”.
Op de ledenvergadering van 22 januari 1993 las Moris De Witte het antwoord van Daniël Vandenhoucke, zelf ook present op de bijeenkomst, voor. Daniël onderstreepte daarbij nog eens dat er al vele ‘diplomatieke missies’ nodig waren geweest om de werking van de Volksbond levend te houden en benadrukte daarbij de cruciale rol van VTV. Het kon niet verhinderen dat niemand van de leden zich kandidaat stelde voor de vrijgekomen functie van afgevaardigde VTV in de beheerraad van de Kristen Volksbond. Donaat Deriemaeker paste ervoor om de klus nog es vier jaar te klaren maar wees er wel op dat VTV de Volksbond nodig had om te kunnen overleven. Er werd beslist de termijn voor kandidatuurstelling te verlaten tot half februari 1993. In mei/juni moest VTV statutair hoe dan ook een nieuw bestuur kiezen.

Molière

Maar eerst was er nog: “Theater, theater, theater”, de openingszinnen van De ingebeelde zieke van Molière. Eddy Van Doorslaer had een cast gekregen die bestond uit Frans De Rodder, Katty Lesenne, Bernadette Vanovertveldt, Greet Backeland, Katja Van Coppenolle, Geert Desmytere, Koen Lauwereyns en Wim Van Coppenolle. Gudrun Backeland speelde live klavecimbel en het decor werd geschilderd door Jan Demeulemeester die ook de meubels een aparte touch gaf. Katrien Vanderkimpen en Ingrid Van Den Daele souffleerden, Christine De Smet grimeerde. Het decor van Jan Demeulemeester werd opgetrokken door Roland Van Coppenolle en Robert Van Glabeke. Gilles Vancoppenolle en Philippe Verbruggen zorgden voor de techniek. De affiche was van Pierre Vandermeersch, de foto’s van Lieve Colpaert. Patrick Oufflin was toneelmeester en Moris De Witte de productieleider.

Begin 1993, na anderhalve maand repeteren, stapte Frans De Rodder uit de productie vanwege te weinig tijd en te veel repetities. En vooral: het klikte niet. Hij werd als de ingebeelde zieke Argan vervangen door Geert Desmytere, die op zijn beurt als Polichinelle werd vervangen door Wim Van Coppenolle die op zijn beurt als Diafoirus werd vervangen door Fabian De Ruyck die van buiten de spelersgroep werd binnengehaald. De ingebeelde zieke viel wat tegen wat publieke opkomst betreft. De 800 toeschouwers deden Paul Vandenhoeke op de algemene vergadering van 14 mei 1993 denken aan 1971, toen VTV De Schelmstreken van Scapin had gespeeld voor amper 200 man. De inbreng van Jan Demeulemeester, en het contrast tussen de moderne doeken en de klassieke kostuums, zorgde eveneens voor geanimeerde discussies die leidden tot de conclusie: “dat deze ingebeelde zieke een cultuurschok was geweest”.
VTV speelde het stuk op 3, 4, 10, 16 en 17 april 1993 en deed dat op 18 april met een fragment nog ’s over in Arjaan Geraardsbergen, ter gelegenheid van een toneelwedstrijd van de Stichting Herman De Croo.

Tussendoor nam het op 9 april ook nog deel aan de ‘Levende Taferelen’ van New Ambition met de uitbeelding van De Schaakspelers van Honoré Daumier in de etalage van Akrotec in de Wijnstraat. In het kader van Jabako was op 20 februari ook Jan Decorte al gepasseerd in de Volksbond met een voorstelling van Meneer, de zot en het kind naar King Lear (foto’s 36-37-38-39).

Nieuw bestuur

Op vrijdag 14 mei 1993 vonden, zoals statutair bepaald, bestuursverkiezingen plaats. Na vier zeer intensieve jaren was Moris De Witte geen kandidaat meer. Hij kreeg na zijn afscheidsspeech een lang applaus en werd in de bloemen gezet, net zoals de uittredende bestuursleden Donaat Deriemaeker, Wim Van Coppenolle en Paul Carteus.
De leden verkozen die avond een nieuw bestuur dat bestond uit voorzitter Geert Desmytere, secretaris Ingrid Van Den Daele, penningmeester Patrick Oufflin, PR-verantwoordelijke Greet Backeland en afgevaardigde Kristen Volksbond Damien Van Wambeke. Zij moesten tot mei-juni 1997 het schip op koers houden (foto 40).